Zondag 30 april

Ilse had gisteren met het Nederlandse meisje (6 jaar) afgesproken dat ze Ilse wakker mocht komen maken. Dus stond ze om 8 uur aan de deur. Ilse lag nog in bed, maar was er wel zo uit. We hebben ontbeten met uitzicht op de zandduinen. Het Nederlandse gezin ging een dromedaristocht maken, dus we zouden hen niet meer zien. Een ander gezin ging een tocht maken op quads, maar dat vond Ilse te spannend. Dus heeft ze nog een tijdje gezwommen en heb ik de tassen ingepakt. Het weer veranderde ineens helemaal. Het waaide hard en daardoor werd het stuifzand in de lucht geblazen. Het uitzicht op de zandduinen was helemaal weg. Het leek wel mistig van het zand.

We hebben dit hele mooie hotel achter ons gelaten en zijn verder gegaan naar Rissani. Daar is 3 keer per week een grote markt waar naast de gebruikelijke dingen ook vee verkocht wordt. Ik wilde er graag een rondje lopen, maar het was er echt heel druk. We werden meteen door iemand aangesproken die ons mee wilde nemen naar zijn tapijtenwinkel, waar we niks hoefden te kopen, alleen maar thee drinken. Hier zat ik nou net niet op te wachten. We lieten hem een stukje vooruit lopen en toen zijn we snel linksaf een ander marktstraatje in gedoken. Maar toen was er weer iemand anders die ons zijn tapijten wilde laten zien. Het was een enorm gekkenhuis. Enerzijds zie ik er de charme wel van in, maar anderzijds word ik er ook enorm overprikkeld, net als Ilse. Zo veel te zien; sandalen met een zool van autobanden, doeken, jurken, specerijen, groente, fruit en ga zo maar door. Uiteindelijk kwamen we in de buurt van de veemarkt en zijn we bij een groep toeristen ingevoegd om met hen mee te lopen. We kwamen inderdaad op een stuk waar heel veel schapen en geiten verkocht werden, maar Ilse vond dat weer zielig omdat ze vastgebonden waren. Ze wilde ook niet meer verder kijken, maar terug naar de auto. Ik heb nog wel een doosje dadels gekocht en toen zijn we teruggelopen. Nu kwamen we langs tafels waar vis te koop was. Het lag in ijs maar wel open en bloot op de stoffige markt, net zoals bij de slagers die we zagen waar enorme stukken dier buiten aan een haak hingen en waar ter plekke stukken vlees afgesneden werden. Het gaat hier toch net allemaal wat anders dan bij ons.

Eenmaal terug bij de auto reden we Rissani uit, naar de Todra kloof, vlak bij het stadje Tinghir. We reden vaak door dorpjes heen en daar mochten we maar 40 rijden, dus het schoot niet zo lekker op, maar tussen de dorpjes in was het echt mooi. Ik ben nooit in de USA geweest, maar de uitzichten deden me erg denken aan de beelden uit films. Grote open vlaktes met prachtige bergen / rotsformaties erachter en lange rechte wegen er doorheen.

Eenmaal in Tinghir aangekomen hebben we geld gepind en daarna zijn we naar de riad voor vannacht gegaan. We hebben een heel mooi uitzicht vanuit onze kamer. De kleuren zorgen voor grote contrasten. De vallei die we zien is supergroen en de bergen erachter zijn bruin/rood. De vallei staat vol met (palm) bomen en er liggen akkertjes waar mensen aan het werk zijn. Er loopt een klein riviertje doorheen, de Todgha, hetzelfde riviertje dat ervoor gezorgd heeft dat hier een enorme kloof is ontstaan. Daar zijn we voor gekomen en daar zijn we dan ook naar toe gewandeld. Het was maar een minuut of 10 lopen. Het was er druk! Niet te geloven. Ik denk omdat het zondag was vandaag, want we zagen heel veel families, compleet met picknicks en barbecues en groepen die samen muziek maakten.

We zijn een keer op en neer gewandeld. De wanden zijn op het smalste stuk maar iets meer dan 10 meter breed en zo’n 160 meter hoog. Maar er loopt een doorgaande weg doorheen dus er rijden ook nog eens auto’s, bussen en vrachtwagens doorheen. We besloten terug te wandelen naar de riad en morgenvroeg terug te komen (stond toch al in de planning).

De riad bleek een klein zwembadje te hebben, waar Ilse blij mee was. Vanavond hebben we op het dakterras een tajine gegeten.

Maandag 1 mei

Vanmorgen na het ontbijt zijn we terug gegaan naar de kloof. Wat een rust nu! Er waren maar een paar mensen en bijna geen verkeer. We konden op ons gemak rondkijken en foto’s maken.

Hierna zijn we naar Boulmane Dades gereden. Dit stadje ligt aan het begin van de Dades kloof en de Dades vallei. Hier is het ook weer zo mooi! De hoge bruinrode rotswanden en in het midden een slinger van groen, daar waar de rivier zich bevindt.
We reden een heel eind door de kloof en kwamen allerlei mensen tegen. Veel vrouwen met grote builen gras op hun rug, mannen op ezeltjes en een grote kudde schapen en geiten die door een aantal vrouwen de juiste kant op werden gedreven. We reden naar een restaurantje net na een iconisch stukje weg met een aantal haarspeldbochten. Vanuit het restaurantje heb je mooi zicht op de weg en we hebben er meteen geluncht. Hierna hebben we de weg nog een stuk verder gevolgd. Wauw, wauw, wauw, wát een mooie uitzichten op de rotsen. Zo veel verschillende vormen. We waren inmiddels helemaal afgedaald tot aan de rivier, waar we via een smalle weg tussen de enorme rotswanden doorreden. Hierna zijn we omgedraaid en konden we nogmaals genieten van alle uitzichten.

Voor vanmiddag had ik een wandeling gepland, de Monkey Fingers hike. Deze hike gaat door een canyon en onderweg heb je een mooi zicht op een rotsformatie die (met heel veel fantasie) lijkt op apenvingers. Vooraf had ik hier veel over ingelezen en er stond dat de route goed aangegeven was en goed zelfstandig te doen was. We begonnen aan de wandeling door het groen van de vallei, zo mooi met de rotswanden die erachter lagen. We zagen inderdaad een aantal pijlen maar die hielden ineens op. We liepen het pad verder en kwamen bij een riviertje waar een aantal jongens (strategisch) rondhingen. Ze zagen ons natuurlijk zoeken en een van de jongens wees ons de goede kant op. Hij liep wel een stukje mee. En inderdaad kwamen we bij de ingang van de canyon. Na een tijdje vroeg ik hem of hij niet terug wilde, we zouden het verder wel redden. Met google translate, want hij sprak geen Engels en ik geen Frans. Hij antwoorde dat het pad moeilijk zou worden. Yeah right. Nou ja, toe maar. Het was er echt prachtig, ik vond het zó gaaf om hier tussen de smalle rotsen door te lopen en te klimmen. Soms was het echt heel smal of moesten we ergens omhoog klimmen en een keer moesten we op handen en voeten onder een rots door. Er stonden nergens pijlen en we hadden de weg nooit gevonden zonder onze gids. Hij ging soms op plekken omhoog, waar hij me echt omhoog moest trekken, omdat er geen plekken waren om je voeten op te zetten. Het eerste stuk liep door de kloof zelf en later liepen we bovenlangs over de bergen terug. Hier konden we ook de Monkey Fingers zien. Ilse vond het meer lijken op een voet dan op vingers.
Ik weet niet precies hoe we gelopen zijn, want de hele hike zou iets van 10 km zijn, maar wij waren na 1,5 uur “al” terug. Maar het was fantastisch en het was ook niet zo erg dat we alweer terug waren. Hij heeft ons echt goed geholpen, dus ik had wel vrede met zijn vergoeding.

De Monkey Fingers

Bij het eindpunt was een zwembad van een hotel. We hadden het aardig warm gekregen van de wandeling, dus vroegen we wat het zou kosten om er even te mogen zwemmen. Hij vroeg 10 euro. Dat vond ik echt te belachelijk, dus zijn we weggegaan. Tegenover de riad waar we vannacht slapen stroomt namelijk de rivier, daar kunnen we ook afkoelen. Dus hebben we onze spullen naar de kamer gebracht en zijn we naar de rivier gewandeld. Over de akkertjes, door het groen konden we de rivier horen maar nog niet zien. Even verderop kwamen we bij de rivier die een stukje verder tussen de rotsen door stroomde. Weer zo’n supermooie plek! Het was een beetje lastig hoe we precies bij de rivier konden komen, want het stroomde er best hard en vanuit de oever was de rivier niet echt toegankelijk. We liepen een stukje door, door wat begroeing en kwamen bij een minder diepe plek. Hier konden we oversteken, het water kwam niet boven mijn knieën uit. Via de andere oever konden we iets verder doorlopen, de kloof in. We waren de enigen hier en het was er zo mooi. Ik wilde eigenlijk nog veel verder de rivier volgen om dieper de kloof in te gaan, maar dan zouden we door het water moeten omdat er geen pad langs de rotswanden was. Bovendien was het daar een stuk dieper, dus ik was bang dat we dan niet terug zouden kunnen. Dan zouden we echt met een gids moeten gaan die er de weg kent.
We hebben toch lekker in het water kunnen lopen en Ilse heeft een tijdje in het water met stenen zitten spelen.