Zuid-Afrika 03

Donderdag 18 augustus

We hebben een beetje uitgeslapen en na het ontbijt de spullen weer ingepakt.

Onze eerste stop was bij de Knysna Heads, vlakbij het huisje. We reden de heuvel op naar een pad met een paar uitkijkpunten op de Heads en de lagune. De Heads vormen twee zandstenen heuvels tussen de lagune van Knysna en de zee.

Hierna zijn we terug gereden naar de N2-snelweg. We vervolgden de weg naar George, waar de

Gardenroute eindigde. Het landschap werd glooiender met mooie vergezichten en er was veel

landbouwgrond. We maakten een stop in Mosselbaai. Daar zijn we gaan lunchen bij de MacDonalds.

We wilden naar de vuurtoren rijden, maar de navigatie stuurde ons 2x verkeerd en toen zijn we maar terug

gegaan naar de snelweg. Het was vandaag niet zo'n mooi weer. Het regende een paar keer flink, dus

reden we maar verder. 

We reden verder naar het plaatsje Witsand. Hier in de buurt zagen we onderweg ineens een grote plas

met flamingo's! We wisten niet dat deze ook voorkwamen in Zuid-Afrika.

In Witsand zijn we naar de zee gereden. We parkeerden op een parkeerplaats en zagen al snel een walvis

in de zee zwemmen. Wow! Vet! 

Er zwommen er meerdere, we zagen ze op verschillende plekken boven water komen. We zagen meestal

niet meer dan de rug en we zagen ze water omhoog spuiten. Marijn en Sanne zagen er een recht omhoog

komen met zijn kop. 

Het waaide hard en de zee was onstuimig dus na een minuut of 10 zijn we weer vertrokken. We reden

naar onze eindbestemming van vandaag, een struisvogelboerderij. 

We werden naar 2 hele mooie kamers in het gastenverblijf gebracht. Er was een tussendeur waardoor

we wel bij elkaar waren. Iedere kamer had een eigen bed en badkamer. De badkamer had vloerverwarming

en de bedden hadden elektrische dekens. Heerlijk!

Om half 6 kwam de boer ons ophalen om naar de struisvogels te gaan. Marijn en Ilse stonden achterin het

bakkie met een van de medewerkers van de boerderij. Sanne en ik zaten in de auto bij de boer.

We reden naar een heel groot veld met honderden struisvogels. Iedere middag gaan ze de eieren uit de

nesten halen. De kinderen mochten meehelpen. Vooral Sanne was erg enthousiast. Ze heeft heel veel

eieren verzameld. De eieren zijn super hard, je kunt er zelfs op staan!

Nadat alle nesten leeg waren werden de eieren naar een gebouwtje gebracht.

Een struisvogelvrouwtje legt iedere 2 tot 3 dagen een ei. Die eieren worden allemaal verzameld en een keer per 12 dagen leggen ze al die eieren tegelijk in de broedmachine. Vanaf dag gaan de babystruisvogeltjes zich ontwikkelen en ze komen vervolgens allemaal op dezelfde dag uit. Dan worden ze naar een andere boerderij gebracht waar ze 3 maanden blijven en daarna komen ze weer terug naar de farm waar ze blijven tot ze 1 jaar oud zijn. Dan worden ze geslacht.

Vanavond hebben we op de boerderij gegeten en daarna zijn we lekker in onze warme bedden gekropen.

Vrijdag 18 augustus

Vanmorgen om half 7 ging de wekker en om 7 uur stonden we weer buiten op de boer te wachten.

We reden naar een paar groepen struisvogels om ze eten te geven. Ze kregen stro en mais. Het was zo

op! Ze aten snel van het eten en dan deden ze hun kop omhoog en zag je een dikke bal door hun lange

nek omlaag zakken. Heel grappig! De medewerkers deden het eten in halve tractorbanden en wij mochten

kijken. In een van de velden stond een groep van 480 struisvogels van een half jaar oud.

Nadat we terug waren op de boerderij gingen we ontbijten. We kregen struisvogel-roerei.

We hebben nog even met de ber en boerin zitten kletsen in het Nederlands/Afrikaans. We begrijpen niet

alle woorden, maar wel de strekking van het verhaal. Grappig om zo ver van huis in het Nederlands te

kunnen communiceren. We hebben de spullen weer ingepakt. Tijd voor weer een nieuwe bestemming.

We reden over onverharde wegen tussen de stukken land van verschillende boeren door naar Malgas.

Het was een prachtig stuk. We kwamen uit bij de Breede Rivier. Deze moesten we oversteken met een

pontje. We vervolgden de weg en reden naar De Hoop Nature Reserve. Voor de kust in deze regio

zwemmen in deze periode heel veel walvissen om hun baby's te krijgen. We reden naar de duinen met de

naam Koppie Alleen en liepen naar de zee. We zagen tientallen walvissen in de zee voor ons. Prachtig!

We zagen steeds maar een stukje van de walvis als deze naar boven kwam. Even later verdween de

walvis dan weer en dook er weer ergens anders een op. Soms zagen we er meerdere tegelijk boven water

uitkomen. Een paar keer zagen we zij-vinnen boven het water uitsteken. Echt heel gaaf. 

Het was een erg mooi gebied. Het zand van de duinen was erg wit, de begroeiing van de struiken in de

duinen was groen en de zee had een turquoise kleur. 

Na een tijdje waren we wel klaar met kijken, er gebeurde verder niet zo veel, maar toch was het bijzonder. We hebben nog een rondje gereden door De Hoop en we hebben wat dieren gezien. Enkele bokjes die we nog niet eerder hadden gezien en veel struisvogels en ook een grote groep bavianen.

Er zouden ook zebra's moeten zitten, maar die hebben we niet gezien.

We reden terug naar het dorpje Malgas naar onze accommodatie. Ik had in de buurt van De Hoop online geen accommodatie kunnen vinden, dus moesten we best een stuk rijden. Onderweg zagen we verschillende bordjes met "guesthouse", dus er was wel aanbod. Helaas hadden we deze accommodatie al geboekt  en betaald in 2019. Toen we er aan kwamen was er niemand. We hebben even gewacht en zijn wat rond gaan kijken op het terrein. Er liep een oude tandloze man die vanalles tegen ons zei, maar die we niet konden verstaan. Alleen "Otto bellen". Otto is degene bij wie ik de boeking gemaakt had, maar we hadden geen sim-kaart en geen internet dus ik kon Otto niet bellen. We besloten naar de pub te rijden aan de overkant van de weg en te vragen of er wifi beschikbaar was. Dat was er en dus kon ik Otto bellen, die zelf ik Kaapstad woont werd me verteld. De verbinding was heel slecht, dus heb ik via whats-app gevraagd of er iemand kon komen met de sleutel. Ondertussen waren andere mensen in de pub ook al voor ons aan het bellen, maar ze konden niemand bereiken. Het was 16:05 toen hij zei dat "the girls" onderweg waren. We zijn terug gegaan naar de accommodatie en hebben daar weer gewacht. Er kwam nog een andere jongen, maar die had ook geen sleutel. Om 16:45 was er nog niemand en zijn we terug gegaan naar de pub om daar te eten. Volgens Otto zouden ze er binnen 10 minuten zijn. Na hele lekkere pizza's was er om 17:30 nog niemand met de sleutel. Tjongejonge wat irritant zeg! Weer contact opgenomen met Otto. "The girls" zouden inmiddels in de cottage zijn om deze wat op te frissen. We zijn terug gegaan naar de accommodatie en inderdaad, ze waren er. Ze hebben nog een emmer chloor door het huisje gekiept, maar we konden er in ieder geval in. Het zag er op het eerste gezicht best goed uit!

Sanne heeft buiten nog een vuurtje gemaakt en later op de avond toen we de ramen dicht gingen doen kwamen we erachter dat de ramen niet zo makkelijk dicht konden. Ook ontbrak er een klein raampje! Daar zat gewoon een gat. Het huisje stond op palen en we keken zo door de planken vloer naar buiten. Ook was het water helemaal bruin, dus een douchebeurt hebben we maar overgeslagen. Wat een krot. Sanne wilde bij Marijn slapen en dus kroop ik onder Ilse in het stapelbed. Het matras was denk ik 6 centimeter dik waardoor ik op de houten planken van het frame lag. Ik wilde op een ander bed gaan liggen, maar dat matras was zo hard als een steen. Dus heb ik een extra dekbed onder mijn matras gelegd. Dat was wel te doen. Achter ons huisje was water waar iets van kikkers of zo zaten. Die hebben we de hele nacht gehoord (want er zat geen glas in het raam).

Zaterdag 20 augustus

Blij toen het ochtend was. We zijn nog nooit zo snel ergens weer vertrokken. 

We reden verder over de zandwegen langs weilanden met koeien, schapen en struisvogels en velden met

koren en koolzaad. Het was net een kleurenpalet. Koolzaad zijn gele bloempjes en er staan hele velden

vol van. Mooi om te zien. 

We kwamen in Bredasdorp eindelijk weer op de verharde weg. Dat rijdt toch prettiger. We reden naar

Gansbaai en besloten om eerst te gaan lunchen. Daarna hebben we boodschappen gedaan en zijn we

naar een pinguïnopvangcentrum gegaan. Dat viel een beetje tegen. Er was 1 ruimte waar pinguïns

opgevangen werden en daar konden we door een raam naar kijken. Om 15 uur zouden de dieren te eten

krijgen en het was pas 14 uur, maar we hadden gedacht dat we ons daar wel een uurtje zouden vermaken.

Er was iemand die kort uitleg gaf. Ze vertelde dat de pinguïns op een eilandje voor de kust leven.

Als ze verzwakt zijn komen ze wel eens op het strand en dan worden ze hierheen gebracht. Er waren een

aantal dieren die niet meer terug konden, maar de meeste worden behandeld tot ze opgeknapt zijn en dan

terug gebracht naar het eiland.

Nu hadden we best nog wel wat tijd over. Vlakbij onze accommodatie voor vannacht ligt Walker Bay

Nature Reserve. Dit is een heel groot gebied en staan ook bekend om de vele walvissen die hier komen.

We besloten hier naar toe te rijden om er rond te kijken. We kwamen bij een parkeerplaats en van hieruit

konden we een wandeling maken naar de Klipgat Caves. In deze grotten zijn sporen (botresten en

gereedschappen) van mensen uit de steentijd gevonden van tussen de 65.000 en 85.000 jaar geleden, 

Het was mooi om te zien. Op een informatiebord stond dat de zee in die tijd een stuk verder weg lag dan nu. Om de grot heen waren velden vol met wilde dieren, die hier nu niet meer voorkomen en de zee lag daarachter. 

We hebben nog een beetje rond gewandeld, want het was een mooi gebied.

Daarna zijn we naar ons appartement in de Kelders gereden. Het is een heel mooi appartement met uitzicht op zee. Toen we vanmiddag in de supermarkt waren was er (gelukkig) wifi en heb ik de mevrouw van het appartement een berichtje gestuurd over de sleutel. De sleutel zat in een box naast de voordeur en ze appte me de code en ze zei dat ze gisteren een mail had gestuurd. Omdat we geen wifi hadden had ik die mail niet gehad. Eenmaal binnen in het appartement bleek er nergens een wifi-code te zijn. Die zat vast in die mail, maar die konden we niet binnenhalen zonder wifi. Marijn is toen terug gereden naar de shoppingmall om de mail binnen te halen zodat we de wifi-code kregen. Wat een gedoe. 

Maar goed, uiteindelijk kwam het goed en konden we lekker op het balkon zitten met uitzicht op de baai. Het duurde een tijd, maar opeens was er een walvis te zien! Het bleken er 2 te zijn, een grotere en een kleinere. Ze kwamen best dicht bij de kust, en we konden ze met het blote oog wel zien, maar om ze goed te kunnen zien was een verrekijker handig. Soms zagen we ze even niet, maar dan doken ze toch weer op. Er kwamen regelmatig flippers boven het water uit, alsof de walvis op haar rug lag met haar 2 flippers omhoog. Dit hadden we in De Hoop ook al gezien.  

We hebben de walvissen een hele tijd gevolgd tot het donker was. Geweldig om te zien, zo vlak onder onze neus.

Zondag 21 augustus

Vanmorgen moesten we vroeg opstaan want we hadden een whale watch tour geboekt in Hermanus,

"de walvishoofdstad" van Zuid-Afrika. We moesten er om half 9 zijn en het was 40 minuten rijden, dus we

moesten op tijd vertrekken. Het was prachtig zonnig weer en de zee was kalm. We hadden geluk, want de

laatste paar dagen konden ze niet uitvaren vanwege een te ruwe zee. We gingen aan boord en vaarden

naar de baai tussen Hermanus en de Kelders in. We werden getrakteerd op een geweldig showtje!

De schipper riep dat hij een walvis zag, die was in de verte aan het springen. We liepen snel naar buiten

en konden hem ook zien! Wauw! Super gaaf.

De boot kon redelijk dicht bij komen en we hebben deze walvis ruim een uur gevolgd. Het was een moeder

met een kalf en een groot deel van de tijd lag ze lekker in het water en we zagen haar ook niet de hele tijd,

maar ze kwam een paar keer goed boven water, ze liet haar staart een paar keer zien, ze lag op haar rug,

en ze zwom echt vlak voor de boot. We konden haar ook horen, een soort grommend geluid.

Wat ontzettend gaaf was dit! 

Sanne werd misselijk dus dat was minder fijn. 

Terug in de haven zijn we met de auto naar het centrum van Hermanus gegaan. Hier zijn we wat gaan eten bij een van de restaurantjes en daarna zijn we een stuk gaan wandelen over het "cliff path", een pad van 12 km langs de zee met veel uitkijkpunten.

We hebben maar een klein stukje gewandeld en we konden in de verte walvissen zien voor de kust.

Sanne had geen zin om ver te wandelen, dus we zijn omgedraaid en terug gelopen. We hebben gekeken bij wat souvenierwinkeltjes waar Sanne een kettinkje heeft gekocht. We hebben ook nog een ijsje gegeten en zijn toen naar de auto gegaan. We zijn een stuk verder gereden om bij een ander uitkijkpunt te gaan kijken. Hier zwom een walvis vlak voor de rotsen. We konden haar goed zien omdat we boven op de rotsen zaten en hebben een tijdje zitten kijken. Toen we terug naar de auto wilden lopen zagen we in de verte een enorme splash. We keken en zagen toen een walvis uit het water springen. WOW! We konden het goed zien.  

Toen we de walvis niet meer zagen zijn we terug gegaan naar het huisje om vanaf het balkon nog walvissen te kunnen spotten. Er zwommen er wel een paar, maar wel wat verder weg.

We hebben de zon zien zakken in de zee en toen was er weer een hele mooie dag voorbij.