Safari, Strand en Schildpadden
Dinsdag 3 mei
Vanmorgen ging de wekker opnieuw vroeg. Om half 6 stond de safarjeep voor de deur. We reden door de koele en stille straten van Udawalawe naar de ingang van het park. Hier sloten we als 5e of 6e jeep aan in de rij voor de ingang. Al gauw verzamelden zich nog veel meer jeeps achter ons. Toch viel het aantal mee. Ik heb er een stuk of 20 geteld, maar ik kon ze niet allemaal zien. Toen de gate open ging reden we allemaal naar binnen om een stukje verder te stoppen voor het kopen van de kaartjes. Er kwam een gids mee met de chauffeur die vroeg of we wilden dat hij met ons mee zou gaan. We mochten zelf bepalen hoeveel we hem zouden geven. We besloten het te doen, omdat de chauffeur niet heel veel Engels leek te spreken en hij zat in een afgesloten cabine, dus we zouden niet veel met hem kunnen praten. Het bleek een goede beslissing. De gids zag allerlei dieren die we anders echt gemist zouden hebben en hij gaf veel informatie. Hij zag bijvoorbeeld allerlei vogels, maar ook een hagedisje op een tak. Ik moest een foto maken en inzoomen en toen moest hij nog aanwijzen wat hij zag. Alleen een pootje en een oog. Wauw. We zagen pauwen, de nationale vogel, olifanten, een varaan in een boom, een adelaarsjong in een nest, waterbuffels, een jakhals (dat was die soort vos die we gisteren ook gezien hadden), krokodillen in het water en heeel veel verschillende soorten vogels. Het viel me tijdens het rijden op dat het park zo dichtbegroeid was en heuvelachtig. Toch had ik gelezen dat hier grote groepen olifanten te zien zouden zijn. De gids vertelde dat dat niet het geval was. Er zijn wel grote groepen olifanten, maar door de begroeiing zien ze hooguit een paar dieren bij elkaar. Het is niet zo dat hier honderden olifanten samen te zien zijn. We aten een meegebracht ontbijt boven op een rots en gingen toen nog verder.
We hadden gekozen voor een halve dag safari van 6 uur ipv een ochtendsafari van 3 uurtjes. Zoals dat gaat op safari zagen we ook hele lange stukken geen dieren. Toch bleef de spanning, want je weet nooit wat je bij het volgende bosje of na de volgende bocht weer gaat zien.
Toen de olifanten weer in het struikgewas verdwenen waren reden we verder. We zagen een bijzondere boom en reden naar een andere grote waterplas. Hier waren alleen in de verte waterbuffels en vogels te zien, maar in de boom die er stond waren duidelijke krassen te zien van een luipaard dat in de boom geklommen was. In dit park zitten ook luipaarden, maar die worden hier eigenlijk nooit gezien. We reden weg en zagen een olifant lopen. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat het er 3 waren. Zo mooi, iedere keer opnieuw. We reden naar een andere waterplas waar 2 krokodillen in het water lagen. Terwijl we stonden te kijken zagen we voor ons een olifant oversteken. Toen hoorden we in de verte het geluid van een olifant. De olifant een stukje verderop maakte ook een geluid. Toen hoorden we vanuit een andere richting ook weer olifanten. Zo gaaf, ze waren echt met elkaar aan het communiceren. We reden een stukje door en zagen dat die ene olifant niet alleen was. Ook deze kudde bestond uit meerdere dieren, grote en kleintjes. Heel mooi om te zien hoe een van de olifanten een soort van tussen ons en de kudde bleef staan. Ze deed niks, maar toch was de boodschap duidelijk. “Kom niet dichterbij”. Toen de kudde gepasseerd was liep zij er achteraan. Prachtig!
Inmiddels waren we weer aardig richting de ingang gereden en zat de safari erop. De gids kreeg zijn fooi en we werden terug gebracht naar de accommodatie. We hadden one tassen gisteren al klaargezet, dus we konden meteen vertrekken naar onze volgende bestemming. De eigenaar bracht ons weg.
Om 14 uur kwamen we aan op Marakolliya beach bij onze accommodatie Mangrove Beach Cabanas. Het ligt echt prachtig! We hebben een hutje op een breed strand met een blauwe zee en mooie groene palmbomen voor de deur. Het hutje is van hout en deels open waardoor we de zee vanuit ons bed kunnen zien. Én horen. Ilse vindt het niet fijn, het geluid van de golven, het maakt te veel herrie, maar ik vind het heerlijk.
We kregen een welkomstdrankje en we zijn daarna een stukje over het strand gaan wandelen. De zee is te wild om in te zwemmen, de golven zijn te hoog en de stroming te sterk. Maar een eindje verderop liggen grote rotsen in de zee waarop de golven gebroken worden. Tussen de rotsen en het strand is het daarom wel veilig om de zee in te gaan. Ilse heeft hier lekker in het water gespeeld.
Na een uurtje zijn we terug gewandeld over het uitgestrekte stand vol palmbomen. Het is echt een mooie plek. We zijn naar een Turtle Hatchery gewandeld. Op dit strand komend veel zeeschildpadden hun eieren leggen. Op deze plek worden schildpadeieren bewaard die op het strand gevonden zijn. Om te voorkomen dat dieren de eieren opgraven, zijn er rangers die de eieren opgraven en opnieuw begraven, binnen een afgezet stuk van het strand. Ik had ergens gelezen dat hier vaak kleine schildpadjes uitgezet worden. We waren te vroeg, we konden wel om half 7 terug komen, dan zouden er waarschijnlijk wel schildpadjes zijn. Ik had gehoopt dat het al eerder kon, omdat het om half 7 donker is. Maar ze vertelden dat de schildpadjes uitkomen als de temperatuur gedaald is, dus juist in het donker.
We zijn daarom terug gegaan naar de accommodatie en zijn eerst wat gaan eten. Hier aan de zee moesten we natuurlijk ook sea-food proberen, dus hebben we garnalen besteld.
Tegen half 7 zijn we weer naar de zeeschildpadjes gelopen. Er zat een man op een bankje die het hek in ging en die daar wat ik he zand ging staan woelen. Toen had hij ineens een handvol baby-schildpadjes die hij op het strand neerzette. Het ging een beetje raar, maar goed, geen idee of ze dat altijd zo doen. We konden in ieder geval zien hoe de schildpadjes naar de zee snelden. Zo bijzonder! Ze weten automatisch de weg. Daarna wilde die man dat we met hem mee zouden lopen. Hij wilde nog iets laten zien. Hij liet een plek zien waar gisteravond een zeeschildpad aan land was gekomen. Er was een grote kuil.
Ook haalde hij hier nog ergens baby-schildpadjes uit het zand. Hij wilde dat we nog verder mee zouden gaan, op zoek naar een schildpad die eieren ging leggen. Maar ik vond het toch een beetje een vaag figuur én we hadden al een tuktuk besproken om vanavond naar het Rekawa schildpaddencentrum te gaan. Dus we gaven hem wat geld en hij was verdwenen.
Terug bij de accommodatie werden we om 20 uur dus opgehaald. Bij het Rekawa schildpaddencentrum kun je iedere avond gaan kijken of er een schildpad gezien wordt. Rangers bewaken 24 uur per dag het strand en als ze een schildpad zien die aan land komt om eieren te leggen dan bellen ze naar het centrum en mag je onder leiding van een ranger het strand op om te kijken. Er was ook een klein infocentrum. Er zijn 7 soorten zeeschildpadden en op dit strand komen er 5 hun eieren leggen. Een zeeschildpad legt haar eieren op hetzelfde strand als waar ze zelf geboren is. Het is de enige keer dat ze het water uit komt.We zaten er nog maar net toen er al een telefoontje kwam. We liepen naar een schildpad toe die net klaar was met eieren leggen en die het nest aan het bedekken was. Met haar grote flippers zwiepte ze iedere keer een hoop zand naar achteren. We hebben hier een hele tijd staan kijken. Ilse en ik hadden een rode zaklamp bij ons, omdat schildpadden geen rood licht kunnen zien. Nog wat mensen hadden een rood lampje en de ranger ook. Maar die van ons gaf het meeste licht en zorgde ervoor dat we de schildpad goed konden zien. De ranger had wel interesse in onze lamp en kwam ons steeds informatie geven. Ik zei dat hij een van de lampen wel mocht hebben aan het einde van de avond.
Terwijl we stonden te kijken hoe de schildpad haar kuil maar bleef bedekken en steeds wat verder richting de zee schoof, gaf de ranger aan dat er een andere schildpad het strand op was gekomen en bezig was om een kuil te graven. Dit duurde echter erg lang en op een gegeven moment zei hij dat het niet meer ging gebeuren. Dus liepen we terug, maar daar was inmiddels ook aan schildpad aan een kuil begonnnen. Ilse had het eigenlijk wel een beetje gehad, het was al 22 uur en we waren natuurlijk al lang op. Maar ja, hoe vaak krijg je nou de kans om een zeeschildpad eieren te zien leggen. Daar was ze het dan ook wel mee eens. De ranger had het door en nam had apart mee in het donker om te zien hoe de schildpad de kuil aan het graven was. We hoefden nog maar heel even te wachten. En inderdaad, na nog een minuut of 10 mochten we komen kijken. Ze was begonnen met het leggen van de eieren. De schildpad raakt op zo’n moment in een trance, waardoor je dus dichterbij kunt komen. We konden het supergoed zien (dankzij onze lamp). Echt geweldig om mee te maken, ik vond het heel bijzonder!
Toen was het echt tijd om terug te gaan. We lieten de schildpad met rust en gingen naar de tuktuk die nog stond te wachten. Hij bracht ons netjes terug en we zijn gauw gaan slapen.
Wat een dag!
Woensdag 4 mei
We hebben vanmorgen eerst maar eens lekker uitgeslapen. Het was heerlijk wakker worden en de zee te zien vanuit ons bed. Ilse verruilde haar bed voor de hangmat en moest nog even wakker worden. Om een uur of 9 zijn we gaan ontbijten. De meeste ontbijtje bestaan uit eieren (gebakken, gekookt of scrambled), een paar sneetjes toast, jam en boter en bittere thee. De thee hier in Sri Lanka is veel te sterk naar onze smaak, dus meestal gaan er een paar schepjes suiker bij. Na het ontbijt wilde Ilse nog een keer gaan zwemmen in het rustige stuk. Ik heb onze tassen weer ingepakt en ben daarna ook daar naar toe gegaan en heb een lekkere ananassap besteld terwijl ik in de schaduw zat. Het is hier behoorlijk warm. Ik hoef alleen maar op een stoel te zitten om te druppen van het zweet.
Nadat ze even lekker in de zee gespeeld heeft zijn we terug gelopen naar ons huisje. Een medewerker kwam onze gewassen kleding brengen en toen hebben we bij hem een taxi besteld naar de volgende bestemming. Hij zou over een half uurtje komen, dus we hebben de spullen gepakt en nog een laatste keer de groene palmbomen, het strand en de zee in ons opgenomen. Om half 12 bleek de medewerker zelf de taxichauffeur te zijn en konden we vertrekken. Hij nam een route via een tolweg, dat was voor het eerst. Het was er heel rustig en we konden daardoor goed doorrijden.
Al voor 13 uur waren we bij ons volgende huisje in Mirissa. Weer een prachtig plekje. Links van ons zien we Coconut Tree Hill en rechts Parrot Rock, 2 bezienswaardigheden in Mirissa. Er loopt een wandelpad langs dit stuk van de kust en de tuin van onze kamer grenst aan dat wandelpad. We kunnen dus vanuit ons bed de zee weer zien. De eigenaar vertelde dat het nu regenseizoen is en dat het hier gisteravond en vanmorgen flink geregend heeft. Daardoor is de zee nu wat bruinig, het zand eronder zit in het water. We moeten eigenlijk in december komen, dan is de zee heel blauw. We zullen het onthouden.
Nadat we de spullen weggelegd hebben zijn we meteen maar naar Coconut Tree Hill gelopen. Hier moesten we natuurlijk even een beroemde foto maken. Het is een bijzondere plek, een grote heuvel met allemaal palmbomen erop. Nadat we hier even zijn geweest zijn we terug gegaan om de bikini’s aan te trekken en zijn we naar het strand van Mirissa gegaan. Hier hebben we een bodyboard gehuurd om in de zee mee te spelen. Het is hier drukker dat we tot nu toe gezien hebben, maar nog steeds is het niet druk. Er zijn hier allemaal stranddtentjes langs elkaar. We hebben leuk in de zee gespeeld en wat gedronken. Na een uurtje hebben we de bodyboards weer ingeleverd en zijn we gaan douchen en omkleden want we hadden een massage geboekt. Heerlijk anderhalf uur ontspannen. We kregen een Ayuverdic massage, een traditionele massage. Het was heel erg fijn.
Donderdag 5 mei
Vanmorgen zijn we eerst gaan ontbijten bij en restaurantje in de buurt. De meneer van het huisje raadde ons een plekje aan dus daar gingen we naar op zoek. Maar we konden het niet vinden. Toen zijn we ergens gaan zitten waar nog meer mensen zaten. Hier bleken we een ontbijtbuffet te kunnen nemen voor een vaste prijs. Oh, dat was eigenlijk ook niet nodig. We kregen wel erg veel. Thee, fruitsap, een ei, een pannenkoek, toast met jam. Poeh dit was wel een beetje veel.
Hierna gingen we naar de baai tussen ons huisje en Coconut Tree Hill. De meneer van het huisje zei dat hier vaak zeeschildpadden zwemmen. Dat wilden we wel zien natuurlijk. Vanaf de kant zag ik er al een zijn kop boven water steken. Duikbrillen op en het water in. Ik keek om me heen, maar zag niks. Ik zoch Ilse en die bleek vlak naast me te zwemmen maar die kon ik onder water niet zien. Ik bedacht dat we dan tegen een zeeschildpad aan moesten zwemmen om deze te kunnen zien. Die kans is niet zo groot. Daarbij was er een flinke stroming, dus zijn we er maar mee gestopt.
We zijn ons gaan douchen en hebben de tassen weer ingepakt. We hebben de meneer van het huisje gevraagd om een tuktuk te regelen die onderweg ook op een paar plekjes zou stoppen. Een half uurtje later kwam er een tuktuk.
Ik vroeg hem naar de paalvissers die in dit gebied vaak zitten te vissen. Na de Tweede Wereldoorlog waren er zoveel vissers dat er op de rotsige kust niet voldoende plek was. Sommige vissers plaatsten toen een paal in de rotsen met een zijstokje eraan om op te kunnen zitten, waardoor ze met een hengel konden vissen. Door met een net te vissen worden vissen verjaagd en moet je steeds op een andere plek vissen, maar op deze manier kwamen de vissen naar de vissers toe.
De chauffeur gaf aan dat ze in deze periode niet op deze manier vissen en dat er bijna niet meer op deze manier gevist wordt, maar we konden ze wel zien. we kwamen bij een plekje waar een aantal mannen zaten te wachten. Voor wat geld klommen er 4 mannen op een paal en mocht ik zoveel foto’s maken als ik wilde. Niet bepaald authentiek, maar nu hebben ze weer wat verdiend.
Onze volgende stop was bij een schildpaddenopvang. Hier worden gewonde dieren behandeld tot ze weer vrijgelaten kunnen worden. We zagen schildpadden die bijvoorbeeld een arm of een been mistten omdat ze vast waren komen zitten in visnetten. Zonder arm of been kunnen ze niet duiken en daardoor niet overleven in de zee. Voor deze dieren moet een prothese komen, maar die zijn erg duur. Andere schildpadden hadden een kapot schild of ze hadden plastic gegeten waardoor hun schild heel zacht was geworden of waardoor er licht onder het schild was opgehoopt waardoor ze niet meer konden duiken. Het is te hopen dat de schildpadden echt weer terug kunnen naar de zee, want hier verbleven ze in maar kleine bassins. Er waren ook heel veel babyschildpadjes die vannacht uitgekomen waren in de “eiertuin”. Ze worden vanavond allemaal tegelijk vrijgelaten.
Na het spelen in de zee heeft Ilse nog even op haar tablet gespeeld en om een uur of 4 zijn we naar het plaatsje Galle gegaan. We hadden deze vakantie nog niet in de bus gezeten dus dat was nu een goede gelegenheid. Er reden een paar bussen voorbij, geen idee waarom, maar een bus stopte en we stapten in. We moesten gaan zitten en even later kwam de controleur ons kaartjes verkopen. Voor omgerekend 85 cent mochten we mee. Er rijden 2 soorten bussen, rode en blauwe en dat zijn concurrenten van elkaar. Ze willen als eerste bij de volgende halte zijn, anders stappen de passagiers bij de ander in. Alles en iedereen op de weg moet wijken voor de bussen. Al toeterend gaan ze met hoge snelheid van links naar recht over de weg, andere weggebruikers inhalend, tot ze ineens vol op de rem gaan als er iemand in wil stappen. Het was bijzonder om mee te maken.
In Galle liepen we naar het fort dat gesticht is als rustplaats voor handelslieden van de VOC. Het fort wordt aan 3 kanten omringd door de zee. De muren van het fort zijn zo stevig dat het de tsunami doorstaan heeft en de gebouwen in het fort bespaart zijn gebleven. Er zijn nog verschillende oude gebouwen te zien, zoals kerkjes. We hebben een ijsje gegeten en wat souvenierwinkeltjes bezocht om wat souveniertjes uit te kiezen.
De belangrijkste trekpleister in het fort is de vuurtoren, waar we natuurlijk wat foto’s gemaakt hebben. Ik vroeg een groepje jongens om een foto van ons samen te maken waarna wij een foto van hen maakten, met Ilse erbij. Dat vonden ze wel leuk, zo’n blondie erbij.
Er kwam een donkere lucht aan dus en even later begon het te regenen. We zijn toen van winkeltje naar winkeltje gehopt, met onze zaklamp, want er was ook nog een stroomstoring, waardoor het donker was in de winkeltjes. We hebben regenjassen en paraplu’s bij ons, maar die hebben we nog niet nodih gehad en ik heb er geen moment bij stil gestaan dat het zou kunnen gaan regenen. Terwijl ik weet dat het regenseizoen is. Dom.
We besloten om ergens te gaan eten in de hoop dat de regen later gestopt zou zijn.
Na het eten was het inderdaad droog en liepen we naar de in-/uitgang van het fort om een tukuk terug te regelen. We hadden een klein stukje gelopen toen het begn te druppen. Ik probeerde net een foto te maken van een kerkje toen het mega hard ging regenen. We renden naar de eerste de beste plek waar we konden schuilen. Het was een chic hotel, waar we op het terras hebben staan wachten. Het begon te onweren en er waren een paar flink harde klappen. We besloten via de app Pick-mee, een soort Uber, een tuktuk te bestellen. Toen ik dat had gedaan bedacht ik dat ik beter een auto had kunnen bestellen met dit weer. Ik had zo het idee van een tuktuk in mijn hoofd dat ik daar niet aan gedacht heb. Even later belden de chauffeur die de opdracht geaccepteerd had en hij vroeg waar we precies waren. Dit uitgelegd en even later kwam hij voorrijden. Hij had een soort dichte tuktuk bij zich, het leek nog het meest op een invalidenwagentje. Hiermee reden we door de stromende regen terug naar Hikkaduwa. Bij het hotel renden we we terug naar het huisje, waarbij het regenwater door onze sandalen stroomde. We waren blij toen we binnen waren. Vanuit de kamer hadden we wel heel mooi zicht op de oplichtende lucht boven de zee door de bliksem. Na het videobellen met thuis zijn we lekker gaan slapen.
Vrijdag 6 mei
Vanmorgen hebben we eerst maar weer eens uitgeslapen. We hoeven vandaag ons huisje niet uit. Om een uur of 9 zijn we over het strand naar een restaurantje gewandeld voor een ontbijtje. Wederom eieren, toast, jam en bittere thee. Na het ontbijt liepen we verder over het strand richting het centrum van Hikkaduwa. We zitten er een beetje buiten, dus ik was benieuwd naar het strand daar. Tijdens het wandelen kwamen we eerst langs Turtle Beach. Ik had gelezen dat hier vaak schildpadden vlak voor het strand zwemmen op zoek naar eten. Aan de mensen in het water te zien was er in ieder geval iets te zien. We hadden geen bikini’s aan dus we liepen een stukje het water in tot we een enorme zeeschildpad zagen. Wow! Deze zwom écht heel dichtbij. In ons enthousiasme gingen we hem volgen en waren we al gauw tot ons middel nat door de golven. Ilse is snel haar zwemshit aan gaan trekken en haar duikbril gaan pakken. Er was inmiddels nog een schildpad bijgekomen. Echt super mooi hoe dichtbij ze kwamen. We moesten af en toe opzij stappen zodat de schildpadden niet tegen ons aan zwommen. Ilse kreeg van een meneer een beetje zeewier om aan de schildpadden te voeren. De schildpad kwam gewoon uit haar hand eten. Super vet! Weer een hoogtepuntje erbij op onze lijst van de afgelopen 2 weken.
Na een tijdje zijn we weer verder gegaan. We liepen via het strand en een stukje over straat naar het station om te informeren naar de trein van morgen. We wisten dat er vandaag geen treinen reden ivm de staking, maar ook de loketten waren gesloten. Morgen maar even terug. Ik heb gelezen dat er een 24-uurs staking is, van afgelopen middernacht tot komende middernacht. Dat zou betekenen dat er morgen wel treinen rijden. We zullen zien.
Bij het station namen we een tuktuk naar het Tsunami Photo Museum. Hier kregen we eerst een uitgebreide uitleg hoe de tsunami is ontstaan en wat voor invloed het heeft gehad op Sri Lanka. Het land is destijds hard getroffen en er zijn veel slachtoffers gevallen. De aardkorst is verdeeld in een aantal platen. Op de breuklijnen van die platen vinden de meeste aardbevingen plaats. Voorafgaand aan de tsunami was er in noord-Sumatra een enorme aardbeving waardoor er een nieuwe breuklijn ontstond. De 2 platen gingen uit elkaar waardoor er zeewater tussen de platen instroomde. Vervolgens botsen de platen met enorme kracht weer tegen elkaar aan waardoor het water tussen de platen omhoog werd gestuwd en de tsunami ontstond. Het water bewoog zich met 700 km per uur over de oceaan. Op de plekken waar de zee minder diep werd werd het water omhoog geduwd waardoor de vloedgolf ontstond.
De mevrouw vertelde dat de dieren al voor de tsunami erg apart gedrag vertoonden. Honden blaften en werden helemaal wild. Vogels en vlinders vlogen weg en veel dieren vluchten weg van de kust. De mensen vonden het raar, maar konden niet verklaren waarom ze zo deden. Een later trok het water van de zee helemaal weg. Veel mensen gingen kijken en gingen koraal rapen dat bloot kwam te liggen. Tot de golven kwamen. Ze waren 30 meer hoog en kwamen tot 5 kilometer landinwaarts. De kustlijn werd volledig verwoest. Op het moment van de tsunami reed de trein van Colombo naar Galle ter hoogte van deze plaats. De trein zat erg vol vanwege Kerstmis en een Sri Lankaanse feestdag. De trein kwam tot stilstand toen het water eromheen hoger werd. Veel mensen klommen op de trein en gingen erachter schuilen. Het water in de trein steeg waardoor er paniek uitbrak. Even later werd de trein door een volgende golf opgetild en tientallen meters meegesleurd, waardoor de mensen op, achter en in de trein omkwamen.
Het was heel interessant om het verhaal te horen. Na de uitleg volgde er een foto-gallerij. Hier waren veel foto’s tentoongesteld van de enorme verwoesting. Het maakte echt indruk op ons allebei.
De tuktuk chauffeur had op ons gewacht en bracht ons terug naar Hikkaduwa. We stopten nog even bij een Boeddhabeeld ter nagedachtenis aan de tsunami. De schouders zijn 30 meter hoog en symboliseren de hoogte van de golven van de tsunami. Het beeld staat op de plek waar de treinramp is gebeurd.
Terug in Hikkaduwa zijn we terug gewandeld naar ons huisje. Ilse heeft nog even in de zee gespeeld tot het wat begon te druppen. Gelukkig zette de bui deze keer niet door. Omdat we vanmiddag geen plannen meer hadden hebben we nog een massage genomen. Ilse wilde een combinatie met stoombad, maar dat mocht niet van mij. Het is hier meer dan 30 graden, ik zweet al als ik me beweeg, daar hoef ik niet voor in stoombad te gaan zitten. Toen wilde een massage met bodyscrub. Oké, dat vond ik wel goed. De vrouwen die ons masseerden waren behoorlijk hardhandig. Nou houd ik wel van een beetje stevige massage, maar de handen van deze mevrouwen voelden aan als schuurpapier. We hadden het idee dat ze al aan het scrubben waren. Maar na een uur massage begon het scrubben pas echt. Jezus. Ze hadden een soort van zand wat ze flink hard over ons hele lichaam smeerden, inclusief de tietjes. Ik dacht dat mijn huid het zou begeven. Ilse’s schuld. We nemen dus nooit meer een bodyscrub in Sri Lanka. Maar, onze huid voelde daarna wél heel zacht aan. We kregen nog een kopje thee en toen zat het erop.
We liepen door de winkelstraat terug en namen nog een kijkje bij wat souvenierwinkeltjes, maar we hebben niks meer gekocht.
Terug bij ons huisje hebben we even op bed gelegen tot het tijd was voor de zonsondergang. We liepen naar een barretje hier op het strand waar we een mooi uitzicht hadden. We bestelden wat te drinken en gingen kijken. Het eerste stuk was mooi, maar het is al een aantal dagen niet helder. Misschien is het altijd wel zo aan de kust in deze periode, geen idee, maar het was in Tangalle en Mirissa ook. We konden dus maar een klein stukje van de zonsondergang zien, tot deze achter de mistige strook verdween. Nou ja.
We zaten nog te kijken toen we de rekening kregen en het licht uitging. Het leek erop dat we moesten gaan, dus dat hebben we maar gedaan. We zijn nog even terug gegaan naar het huisje tot het tijd was om te gaan eten en toen hebben we een restaurantje uitgezocht dat er gezellig uitzag. Het is hier heel rustig met toeristen op het moment, dus in veel restaurantjes was niemand. We werden aangetrokken door een restaurantje waar licht brandde, want er was weer een stroomstoring. Hier zijn we gaan eten. Het zag er gezellig uit. Na het eten was het al weer snel bedtijd. De tijd vliegt.
Zaterdag 7 mei
Ik was gisteravond de filmpjes aan het bekijken van Ilse die ze zeeschildpad eten gaf. Precies op de kop van de zeeschildpad zat een grote druppel op de lens. Ah nee! Zo zonde! We besloten nog even terug te lopen om te kijken of we nog een keer een zeeschildpad eten konden geven. Onderweg plukte Ilse alvast wat zeewier. Aangekomen bij de plek waar we gisteren ook waren, was er helemaal niemand. En ook geen schildpadden. Jammer! We besloten wat verder de zee in te lopen (deze keer hadden we wel onze bikini’s aan en toen zwom er toch eentje! Yes! Ilse heeft de schildpad gevoerd tot deze weg zwom. Daarna zagen we een kleinere schildpad, maar die had geen interesse. Toen kwam er nog 1 die wel weer kwam eten. Zo leuk!! Missie geslaagd.
Toen maakten we onze laatste wandeling over het strand, terug naar het huisje. Omdat het nog zo vroeg was waren we zo ongeveer de enigen op het strand. Het strand zat vol leven. Overal zagen we bewegende schelpen met krabbetjes erin, die plotseling stopten met lopen als we te dicht bij kwamen.
Terug bij het huisje hebben we ons gedoucht en de laatste dingen ingepakt. Om half 10 kwam de mevrouw van het huisje voor de betaling. Het regende op dat moment mega hard. We mochten nog even blijven, tot we klaar waren om naar het treinstation te gaan. Tegen 10 uur was het droog, dus besloten we te gaan. We liepen met onze tassen naar de weg, waar direct een tuktuk stopte. Hij bracht ons naar het station waar we wel een beetje aan de vroege kant waren. Om half 11 konden we kaartjes kopen voor de trein van kwart voor 11.
Kaartjes in de 3e klasse kostten 115 roepies en voor de 2e klasse betaalden we 210 roepies, omgerekend zo’n 55 eurocent per kaartje. Dus kozen we voor de 2e klasse, net als tijdens de treinrit van Nanuoya naar Ella en dat was prima.
Toen de trein stopte, ongeveer een kwartiertje verlaat, liepen we naar een wagon met een 2 erop. Hij was bomvol. Toch moesten we erbij, de volgende trein ging pas over een uur of 4. Met onze grote tassen was het niet zo handig om een plekje te vinden. We stonden in het halletje waar allemaal mensen om onze tassen heen stonden. Er moesten ook nog verkopers door, waardoor we steeds plek moesten maken. Niet zo handig. Ilse vond het niet fijn dat ze niet kon zitten en wilde eruit om een taxi te bellen, maar ik vond het juist onderdeel van het avontuur. Als je reist kun je zulke omstandigheden tegenkomen en ik vind het belangrijk dat ze leert om daar mee om te gaan. De rit er naar toe is net zo belangrijk als de bestemming zelf. We creëerden een plekje bovenop de tas waar ze kon zitten en haar Donald Ducks kon lezen op de tablet. Zo ging de tijd voorbij. Ik kon langs een aantal mensen af toch wel naar buiten kijken, we hadden regelmatig uitzicht op de zee. Deze treinrit loopt helemaal langs de kust. We reden door de natuur en door dorpjes en ik denk langs vissershuisjes want daar rook het enorm naar vis. Op het laatste station voor Colombo stapten veel mensen uit en kwam er een stoel vrij waar Ilse mocht zitten. Hier zagen we ineens de tekenen van de grote stad. Hoge wolkenkrabbers, vervallen gebouwen naast gloednieuwe (en ongetwijfeld dure) hotels, sloppenwijken en ik zag de Lotus Tower, een 350 m hoge toren.
We maakten ons klaar om uit te stappen en gingen zo met de stroom mee uit de trein. Wát een mensen op dat station, niet te geloven. We liepen naar de uitgang en werden meteen aangesproken voor een tuktuk. Ik wilde echter een auto, omdat we dan de tol-weg konden nemen en dat scheelde 3 kwartier rijden. De eerste taxi vroeg een belachelijk hoge prijs. Een 2e taxi zat ook hoog, maar wilde zakken en zo reden we even later dwars door Colombo. Inderdaad was de tol-weg heel rustig en daardoor konden we lekker doorrijden. Ik nam het landschap nog een keer goed in me op, de groene bomen die overal te vinden zijn, een grote roofvogel in de lucht, een rivier die het landschap doorkruist, de boeren die de akkers bewerken en de huisjes met de was aan de lijn.
Na ongeveer 50 minuten kwamen we bij ons hotel aan. Ik heb dit geboekt omdat het dicht bij het vliegveld ligt. Er is een gratis airport shuttle (wel zo handig voor morgen), maar er is vooral een groot zwembad. Zo kunnen we vanmiddag lekker relaxen. Er zijn een groep mensen die het zwembad aan het gebruiken zijn, dat is wel jammer, want ze kennen elkaar en zijn best luidruchtig. Ilse ligt op bed met haar tablet.
We zijn net even naar het restaurant van het hotel gegaan want we hebben vandaag alleen maar een pak koekjes leeg gegeten. We hadden een beetje honger, maar het is al na 16 uur inmiddels, dus we moeten vanavond ook weer eten. Ilse nam een ijsje en ik een milkshake zodat we weer even vooruit kunnen. Toen we terug kwamen bij het huisje ontdekte Ilse dat haar telefoon weg was. Die had ze nog bij het ijsje, dus liep ze snel terug. Er lag geen telefoon. Ze vroeg het aan een mevrouw waarna het personeel meteen opgetrommeld werd om te telefoon te zoeken. Hij lag op bed…
Nou, na dit avontuur is de dag weer bijna voorbij.
Ilse heeft nog een tijd in het zwembad gelegen. We hebben van die opduik-schijfjes bij waar ze zich prima mee vermaakt heeft.
Vanavond hebben we in het hotel gegeten en toen hebben we de tas weer vliegtuig-klaar gemaakt. Morgen om half 7 kunnen ontbijten in het hotel, daarna worden we naar het vliegtuig gebracht. Om 10:15 vertrekt dan ons vliegtuig naar Dubai, waar we overstappen op de vlucht naar Düsseldorf. Als alles goed gaat landen we daar rond 19:15 uur.
Het was echt een hele mooie reis. We hebben zoveel gezien en meegemaakt. Sri Lanka heeft echt een plekje in mijn hart gekregen. Prachtig land, fijne mensen, veel afwisselende dingen te zien en te doen. Het was top!
Reacties
Een reactie posten