Hill Country

Woensdag 27 april

Gisteravond ben ik gestopt met schrijven voor het avondeten. We gingen naar een grote eetzaal waar we een tafeltje kregen aan het raam, met een geweldig uitzicht over Nuwara Eliya. Het was inmiddels donker, dus we zagen overal lichtjes. Gihan, de gids van morgen was er ook, dus we hebben al kennis kunnen maken. Het is een hele vrolijke man.  

We kregen een super lekkere maaltijd, met pompoensoep en een gebraden kip met gestoomde groenten. Als toetje kregen we een schijf papaja en deze hadden we in Sigiriya ook al gehad, maar deze smaakte zo veel lekkerder. Met ons buikje rond gingen we naar bed.

Vanmorgen kregen we een ontbijt dat ook weer lekker was. Vers fruit en toast met een omelet. Het was wel wat veel, maar we gingen dan ook een flinke wandeling maken vandaag. Er sloot ook nog een vrouw uit Duitsland aan en om 8 uur vertrokken we vanuit de accommodatie. We begonnen meteen al met een flinke klim. Poeh, dat was meteen al zweten. We kwamen langs sloppenwoningen. Hier wonen de armsten van de stad. Er wordt veel alcohol gedronken en er blijft daardoor niet veel geld over. Het blijft onvoorstelbaar om zulke “woningen” te zien en je te realiseren  dat er gezinnen wonen en kinderen opgroeien. 

Gihan had de pas er flink in en vertelde volop over wat we allemaal tegenkwamen. Allerlei soorten bomen in het bos en verschillende planten en vruchten. Ook wordt er veel groente verbouwd. Vanwege de hoge ligging en het koelere klimaat, groeit er voornamelijk groente die in Nederland ook groeit. Aardappelen, bloemkool, sla, rode bieten. We zagen zelfs kisten met aardappelplanten uit Nederland. 

We liepen door een bos en bleven maar klimmen, gelukkig was hier wel meer schaduw. 

De klim was het waard, want toen we het bos uitkwamen hadden we uitzicht op heuvels vol met theeplanten. Wauw, wat mooi! We konden zelf Adams Peak zien liggen, de hoogste en heilige berg van Sri Lanka. Ilse begon meteen met thee plukken.

We zagen een dorpje waar de theeplukkers wonen en liepen daar naar toe. Vanuit de hele weg hadden we andere uitzichten en iedere keer was het weer mooi. We liepen door het dorpje en zagen nog meer theevelden. We klommen weer omhoog en omhoog. Gihan en Ilse leken er niet zo veel moeite mee te hebben, maar dat Duitse vrouwtje en ik moesten af en toe echt even op adem komen. 

We liepen over weggetjes maar soms ook dwars door de theevelden. We zagen theepluksters, maar helaas kwamen we er niet dichtbij in de buurt. We liepen verder omhoog tot we op een hoog punt kwamen. Gihan maakte er wat foto’s van ons. Er stond ook een boom waar Ilse in mocht klimmen. Daarna liepen we naar een ander dorpje. Dit was het hoogstgelegen dorpje van Sri Lanka. Het bestond uit hele eenvoudige huisjes. We hadden wat kleine speeltjes bij ons die Ilse uitdeelde aan de kinderen die we zagen. Bellenblaas, stuiterballen, tolletjes en pennen. De kinderen waren er blij mee.

 

We zagen mannen en vrouwen aan het werk op het land en met grote bossen hout op hun hoofd. Dit moeten ze echt kilometers heuvel op en heuvel af sjouwen vanuit het bos naar hun huis. En de weg was niet geasfalteerd, maar behoorlijk rotsig.  

Bij een van de huizen kregen we een Hindoe versiering op ons hoofd. Een manier voor de vrouwen om iets te verdienen. De mensen die hier wonen zijn Tamil. 

Na het dorp gingen we veel omlaag. Na nog een uur lopen door nog meer theevelden kwamen we bij een bos waar we over een smal, best lastig begaanbaar pad moesten lopen. Na het bos zagen we Nanuoya liggen, het dorpje waar we naar toe liepen. Oh, dat was nog best ver. Af en toe moesten we even klimmen, maar veel gingen we naar beneden. Over weggetjes, maar ook dwars door de theevelden. Het was best en pittige tocht, maar wel echt de moeite waard en werkelijk schitterend. Het laatste stukje liepen we over het spoor naar het station. Er was ook geen andere ingang. De trein die we in Nanuoya moesten nemen had gelukkig een half uurtje vertraging, dus we konden nog snel een paar happen fried rice in een van de restaurantjes naar binnen schuiven. Onze rugzakken lagen hier al voor ons klaar. Toen het tijd was om naar het station te gaan hebben we onze spullen gepakt en heeft Gihan ons naar de goede plek gebracht. Er zijn 3 klassen en je moet instappen in de goede klasse. Onze gereserveerde stoelen waren bezet dus zei iemand tegen ons dat we maar gewoon ergens moesten gaan zitten. Dat hebben we gedaan en zo zaten we toch naast elkaar.

 
De rit naar Ella was erg mooi. We reden langs dorpjes, door tunnels, we zagen watervallen, hele mooie uitzichten en natuurlijk theevelden. Bij ieder stationnetje werd even gestopt. De rit duurde zo’n 2½ uur en de afstand was volgens mij maar zo’n 60 km, dus we gingen niet hard. We konden lekker relaxen en naar buiten kijken. Er zat een klein jongetje met zijn ouders voor ons en die vond Ilse wel leuk. Ze gaven elkaar koekjes en snoepjes en hij kreeg een speeltje. 

Toen kwamen we aan in Ella. We namen een tuktuk naar onze accommodatie. We kwamen er in de accommodatie achter dat we een schoenentas verloren zijn. Die zat aan Ilse’s rugzak vast, onze slippers zaten er in. Ik zag op de filmpjes dat de tas bij het instappen in de trein nog aan de tas zat, maar op het station in Ella niet meer. We hebben hem niet in de trein zien liggen, maar het ging allemaal nogal hectisch omdat veel mensen er hier uit moesten en het heel druk was. De gastvrouw heeft het station voor ons gebeld. Mochten ze de tas vinden, dan kunnen ze deze misschien op het station afgeven. Zo niet, dan hebben we pech. We hebben onze sandalen ook nog.

De accommodatie is op een hele mooie plek, met een waterval in de tuin. Aangeraden door Mayke die hier in 2019 ook geweest is. We zijn natuurlijk even bij de waterval gaan kijken en hebben lekker gedoucht en wat uitgerust.

Vanuit ons bed kunnen we de palmbomen voor ons balkon zien en met de deur open kunnen we de waterval horen.  

Toen we terug liepen van de waterval naar de kamer begon het te druppen. Even later goot het er uit en begon het flink te onweren. We wilden eigenlijk iets gaan eten in Ella, maar omdat het weer zou slecht was besloten we te wachten tot het droog zou zijn. Volgens de weerapp vanaf 19 uur. Maar na 19 uur regende en onweerde het nog net zo hard. We besloten toch maar een tuktuk te bellen. De chauffeur die ons vanmiddag van de trein naar de accommodatie had gebracht had zijn nummer gegeven. Een vriend kwam ons ophalen. We vroegen ons naar een leuke plek te brengen om te eten. Hij stelde Chill Café voor, een plek waar zo’n beetje alle toeristen in Ella naar toe gaan. Prima, wij naar Chill Café. Ilse nam een aardbeien milkshake en frietjes en ik pasta met zeevruchten en een cola’tje. Altijd lekker op vakantie. Het bleef maar stortregenen, ongeloofelijk. Blij dat we droog zaten. We hebben lekker rustig gechilled en zijn toen met een tuktuk terug gegaan naar de accommodatie waar we lekker zijn gaan slapen.

Donderdag 28 april  

Vanmorgen konden we uitslapen tot grote vreugde van Ilse. Pas om half 9 hadden we afgesproken te gaan ontbijten. We zagen de rivier in de tuin die na alle regen van gisteren een stuk hoger was een flink harder stroomde. 

Als ontbijt kregen we opnieuw vers fruit maar deze keer ook een soort pannenkoekjes met een kokosmengsel erin. Heel lekker, maar Ilse hield het bij toast met jam.

Na het ontbijt kwam een tuktuk ons halen om ons naar het beginpunt van de wandeling naar Little Adams Peak te brengen. De vorm van deze berg lijkt op de echt Adams Peak, alleen kleiner. Het zou een makkelijke wandeling moeten zijn. Nou dat viel toch even tegen. Het eerste pad was redelijk vlak en gelijkmatig en we zagen een soort van kameleon op een boom. Maar daarna kwamen er heel veel trappen omhoog. Na de trappen liepen we via een pad met behoorlijke stenen. De wandeling gaat naar 3 toppen. Van de tweede naar de derde top moesten we vrij steil naar beneden. Ilse durfde niet goed, maar er liepen veel mensen en er kwam een kleiner meisje uit Nederland terug gelopen die zei dat het goed ging. Toen is Ilse toch meegegaan. Wel onder protest, maar ze heeft het toch maar gedaan! 

Het uitzicht op de derde top was erg mooi, we konden heel ver kijken. Het was wel wat bewolkt, maar de wolken hingen nog hoog genoeg.

Op de terugweg kochten we een kokosnoot en zei Ilse dat ze graag wilde ziplinen. Er is een zipline van 550 meter lang. Ik vond het prima, als ik maar niet mee hoefde. :-) 

We liepen verder naar beneden, waar Ilse nog even een steen over het hoofd zag en haar beide knieën kapot viel. We kregen wat water om te spoelen van de mensen van de zipline en ik had jodium bij me om het te ontsmetten. Daarna kon ze toch ziplinen. Omdat ik niet mee naar boven zou gaan kregen we een uitleg in het kantoortje, zodat ik kon vertalen wat ze moest doen. Vervolgens werd ze in een harnas gehesen en kon ze nar het beginpunt gaan. Ik had een mooi plekje om te kunnen filmen.

Toen de zipline klaar was ben ik naar beneden gelopen om naar het eindplatform te gaan om Ilse op te halen. Het was een beetje lastig te vinden, maar het is gelukt, Ilse stond netjes op me te wachten. Ze vond de zipline MEGA-leuk!

 Samen liepen we verder naar beneden en toen we bij de weg kwamen wees iemand ons de weg naar Nine Arch Bridge, onze volgende bezienswaardigheid. We liepen door het bos toen Ilse ineens begon te gillen. Er zat een bloedzuiger op haar been. Ik heb hem er snel afgetrokken, maar dat lukte niet meteen. Net een zuignap zo’n klein beestje. Vervolgens wilde ik hem weggooien, maar bleef ie aan mijn duim zitten. Uiteindelijk is het gelukt.

Na nog een stukje lopen zagen we tussen alle jungleplanten en bomen ineens de brug liggen. Ik heb wat foto’s gemaakt en Ilse zat alweer met Nederlanders te kletsen. 

We liepen verder naar de brug zelf, hier zijn we overheen gelopen en hebben vanuit verschillende hoeken foto’s gemaakt. We wilden terug met een tuktuk, maar hier werd zo ‘n belachelijk hoge prijs gevraagd dat we besloten te gaan lopen. De mensen hebben het zwaar en ik wil best wat extra’s geven, maar het moet we reëel blijven. Er kwamen mensen aangelopen en die kwamen net uit Ella, via het spoor. Er is vandaag een treinstaking, dus er rijden geen treinen. We konden daardoor geen beroemde foto maken van een trein die over de brug rijdt, maar we konden wel veilig naar Ella wandelen. (Ik bedacht me later pas, dat áls onze tas met slippers al gevonden wordt, deze dus ook niet naar Ella kan komen. So be it.) Er zijn vandaag in het hele land stakingen geweest, o.a. in het openbaar vervoer, maar ook in het onderwijs. Daarnaast zijn er blijkbaar wegafsluitingen geweest omdat de bevolking wil dat de minister opstapt.  

Zo liepen we samen over het spoor terug naar Ella. Uiteindelijk kom je natuurlijk bij het station uit. We kwamen het jongetje uit de trein en zijn ouders nog tegen, zij liepen juist naar de brug toe. Ook zagen we wat andere mensen die over het spoor liepen. We kwamen langs huisjes, dus ik denk dat voor deze mensen hun normale toegangsweg is. Nou rijden er op een dag niet zo heel veel treinen over dit traject, volgens mij maar 6, dus dat is te overzien.

Het leek te gaan regenen en het begon ook wat te onweren, maar dat was ver weg. Door de heuvels leek het vrij hard. Het zorgde er wel voor dat we nét wat sneller gingen lopen. We kwamen droog aan in Ella en zijn wat gaan drinken, opnieuw bij Chill Cafe. In andere café’s waar we langs waren gekomen zat echt niemand, dus dat was ook niet echt gezellig. We kregen een fijn plekje naast een gezin uit Nederland. Er was meteen een klik tussen Ilse en het dochtertje van 6 en ze hebben het heel leuk gehad samen. Zo werd Chill Café voor mij ook chill, we zijn er uiteindelijk een uur of 2 geweest. Ik heb gezellig met de ouders van het kindje zitten kletsen.

Wat leuk is, is dat we dezelfde mensen steeds weer tegenkomen. Er was een familie in het hotel in Sigiriya, zij zaten gisteren in de trein en waren vandaag bij Little Adams Peak. Ook onze Duitse hike-genoot kwamen we vandaag weer twee keer tegen en de mensen die achter ons zaten bij de dansshow in Kandy hebben we vandaag ook een paar keer gezien. Veel mensen bezoeken natuurlijk toch dezelfde plekjes. En ook hier in het café kwamen we weer “bekenden” tegen, grappig.

Het was gelukkig nog steeds droog toen we weer weggingen. We hebben nog wat snacks gehaald in de supermarkt. Het was al 3 uur toen we iets aten, dus we hebben wat lekkers mee voor vanavond, dan hoeven we dan de deur niet meer uit.

Het is nu 18 uur en het begint weer flink te bliksemen, te onweren en te regenen. Niet zo erg als gisteren, maar toch blij dat we binnen zitten. Vandaag is onze was voor ons gedaan, dus zometeen ga ik de tas opnieuw inpakken en dan laten we morgen "Hill Country" weer achter ons en gaan we naar de kust.