Pieterpad deel 12

Zaterdag 10 oktober

 

Deze keer zijn we weer een weekendje gaan wandelen. Marijn heeft ons naar het station in Helmond gebracht waar we om half 10 de trein naar Venlo hebben genomen. Mét mondkapjes op.

Om 10 uur kwamen we in Venlo en konden we van start. Het eerste stuk hadden we vorige week al  gelopen, maar dat was maar een klein eindje. Bij de rotonde aangekomen vervolgden we onze route pas acht. We moesten oversteken bij het spoor waar net een trein voorbij reed die precies stil ging staan voor onze neus. Dat duurde een paar minuten, toen reed hij toch weer door. Gelukkig, want nu konden we oversteken. Al snel liepen we het buitengebied van Venlo in, door bossen en een stuk mooie natuur. We liepen langs akkers en verderop liepen we langs een abdij en zo kwamen we bij Tegelen uit. We liepen over een voormalige stortplaats, dat nu een natuurgebied is met een kudde runderen die er rond liepen. We liepen het natuurgebied weer uit en kwamen in het bos uit. Vanaf hier hebben we heel erg lang in het bos gelopen. Het waren voornamelijk paden die lang en recht waren. We kwamen langs grenspalen en liepen afwisselend door Nederland en Duitsland. Langzaamaan klommen we omhoog, zonder echt steile stukken, maar op een gegeven moment liep het pad boven langs een steile, hoge wand.

Onderweg door de bossen was het nu wel heel mooi,  met de herfstkleuren, paddenstoelen, eikels en kastanjes. Ilse had haar zakken vol tamme kastanjes en heeft ze zelfs geproefd.

Toen we de bossen uitkwamen liepen we nationaal park de Meinweg in. We zijn even gaan zitten op een bankje omdat we appeltaart van opa bij ons hadden en die hadden we nog niet op. Dus kon hier mooi. We liepen daarna weer door het bos langzaamaan naar Swalmen. We kwamen bij het beekje de Swalm en kwamen toen uit in het dorp. We liepen door een parkje en toen over een brug bij de kerk het centrum in. Hier was ook het einde van de etappe. Ilse zag meteen het restaurant liggen waar we vanavond gaan eten, dat ligt aan dit kerkplein. Daarnaast lag de accommodatie die we gereserveerd hadden. Ideale ligging.

We hebben een B&B geboekt waar normaal mensen met een verstandelijke beperking kunnen komen logeren. Nu was het leeg en was de hele accommodatie voor ons alleen. We hadden een slaapkamer met badkamer, keuken en woonkamer tot onze beschikking. Luxe zeg!

Vanavond gingen we eten bij ’t Kesjotje. Ine, de vriendin van oma, kwam mee eten. Heel gezellig. Het eten was erg lekker. Het restaurant ligt in een oud politiebureau en de oude cel deur van 200 (!) jaar oud, zit er nog in. Ine had een kleinigheidje voor ons mee genomen, super lief. Ilse kreeg een mooie kei.
Na het eten hebben nog een paar potjes ganzenbord gedaan en toen zijn we naar bed gegaan. Nog even lekker gelezen en toen zijn we gaan slapen.

Vandaag 23 kilometer gewandeld.

 

Zondag 11 oktober

Vanmorgen kwam de eigenaresse van het B&B om kwart over 8 ons ontbijtje klaar zetten. We hebben lekker ontbeten en de tas weer ingepakt. Om half 10 zijn we wee gaan wandelen. We konden zo het Pieterpad weer op lopen. Op naar Montfort!

We liepen een stuk door het dorp en daarna liepen we al snel de bossen in. Een stuk verder kwamen we in Boukoul. Hier wonen mijn oom en tante, dus we konden niet zo maar doorlopen zonder even gedag te zeggen. We hebben hier uiteindelijk een uur zitten kletsen, maar toen moesten we toch wel weer verder. We liepen over allemaal achteraf weggetjes, afgewisseld asfalt en onverharde wegen, door bossen en weilanden. We kwamen verschillende keren over wildroosters waarbij we 1 keer door een kudde koeien moesten lopen. Gelukkig waren ze erg rustig.

Zo kwamen we in Melick, waar oma Bobbie gewoond heeft. We zijn niet langs haar huis gewandeld, maar we kwamen wel langs het speeltuintje waar ik vroeger vaak ging spelen als ik bij oma was.
Een stukje verder liepen we Melick al weer uit, langs boerderijen, maisvelden over een landweg naar St Odiliënberg. Daar heb ik zelf de eerste 3 jaar van mijn leven gewoond, maar ik herkende niks.

We liepen door het dorp heen en kwamen uit bij nog meer bossen (en nog meer tamme kastanjes).
Dit stuk duurde het langst, maar dat is altijd zo als je denkt dat je er bijna bent. Er kwam meer geen eind aan die bossen. Maar uiteindelijk kwamen we bij een pad wat naar het centrum van Montfort ging. Marijn en Sanne stonden al op ons te wachten toen we bij de kerk aankwamen.

Hier stopt onze tocht voor nu. Nog maar 3 dagen en dan zit het Pieterpad erop.
Vandaag hebben we 22 kilometer gelopen.