Pieterpad deel 4

 

Pieterpad deel 4

Zaterdag 20 juni

Vanmorgen op tijd vertrokken naar het noorden. Ik had vooraf afgesproken dat we onze fietsen mochten neerzetten bij natuurcamping Eelerberg, die op de route van het Pieterpad ligt. Dit zou ons eindpunt op zondag zijn. De navigatie stuurde ons het laatste stukje via de toeristische route denk ik, want we kwamen over kleine weggetjes. Maar het was er erg mooi! We kwamen langs een heuvel (!) met groene weides en bos erachter. Het had zo Oostenrijk kunnen zijn! We voelden ons echt op vakantie.
Bij de camping hebben we de fietsen neergezet en daarna zijn we doorgereden naar het eindpunt van de vorige etappe: Hardenberg. Ik had bedacht dat het wel leuk zou zijn om deze keer met onze rugzakken te gaan lopen en dan onderweg te slapen op een camping. Dus Ilse haar eigen rugzak met slaapzak en een setje schone kleren en ik de rest (tent, matjes, slaapzak, etc).

We zijn om 11 uur vertrokken en liepen het eerste stuk door een mooi natuurgebied, langs de Overijsselse Vecht. Een stukje verder liepen we Hardenberg uit. Hier hebben we op een bankje een broodje gegeten.
Het was niet zo heel warm, Ilse had het zelfs een beetje koud, dus zij heeft har trui aangetrokken. Ik vond het heerlijk wandelweer.

We kwamen langs een boerderij waar een picknicktafel stond met zelfgebakken muffins en drinken erop. Het kindje van de boerderij had deze gebakken en er lag een brief bij dat je er een mocht kopen, met ook meteen een uitleg over de boerderij. Het bleek een stierenfokkerij te zijn, waar de stieren ongeveer 2 jaar vetgemest worden voor ze naar de slacht gaan. We gingen even kijken en een van de stieren vond Ilse wel leuk, want zijn piemel kwam eruit en er kwam allemaal spul uit. Ilse was in shock toen ik zei dat dat de zaadjes van de stier waren.

Een eind verder liepen we de bossen in en hebben we lang door de bossen gelopen.  Toen we de bossen uit liepen kwamen we langs het voor Pieterpad-wandelaars beroemde toetjesbankje, waar vaak een koelbox met toetjes staat voor de wandelaars. Maar vanwege corona waren er nu geen toetjes.

We kwamen langs het dorpje Junne en liepen daarna de bossen weer in, heerlijk om in de schaduw te wandelen. Het lopen met een rugzak viel toch wel wat tegen, het loopt echt wel wat zwaarder. De afgelopen keer hadden we 17 km gelopen en dat was een makkie, dus voor nu had ik 18 kilometer gepland. Maar dat was pittig.

Toen we eindelijk de bossen weer uitkwamen, kwamen we bij een natuurgebied dat de Sahara heet. Ik wilde hier wel even kijken, maar Ilse was er klaar mee en wilde door. We waren inmiddels vlak bij de camping, dus nou wilde ze er ook zijn ook.

Dus zijn we doorgelopen, weer een stukje door de bossen en bijna een pijltje gemist, maar gelukkig liepen er 2 mannen voor ons die we vandaag al een paar keer hadden gezien. Uiteindelijk kwamen we bij de camping. Ik kreeg de plattegrond en ons plekje werd aangekruist, dus zijn we naar ons plekje op zoek gegaan. Dat bleek nog een kilometer lopen te zijn! Maar we hadden een heel mooi plekje. Een goot veld, met maar 3 caravans waar oudere mensen verbleven. Er stond een grote picknicktafel om aan te zitten.

We hebben ons tentje opgezet en daarna is Ilse gaan zwemmen. Ik had haar hiervoor aangemeld, omdat er per uur maar een beperkt aantal plekken was. Dat vond ze erg fijn na de lange wandeldag.

Vanavond wilden we iets te eten halen. In het boekje dat ik had gekregen van de receptie stond dat je vooraf via internet je bestelling moest plaatsen en dat je deze aan de achterkant van het restaurant kon ophalen. Dat doe ik dan braaf. Dus ik stond te wachten, maar er kwam maar niemand. Uiteindelijk na 10 minuten iemand aangesproken en verteld dat ik een bestelling geplaatst had. Het meisje kijkt me niet begrijpend aan. Ander meisje erbij. “Oh dan heeft u bij onze vestiging in Ommen besteld”. Pardon? “Ik ga wel even voor u bellen”. Inderdaad, de bestelling was daar gedaan, maar ze zouden het komen brengen. Zo zaten we uiteindelijk halflauwe friet te eten op ons picknickbankje. Nou ja, so be it.

Na de frietjes hebben we nog een blikje drinken gekocht, dit keer maar gewoon naar binnen in het campingrestaurant. Ilse heeft nog even in de speeltuin gespeeld en daarna zijn we lekker gaan slapen in ons mini-tentje.

 

Zondag 21 juni

Wat was het heerlijk in slaap vallen met alle vogeltjes om ons heen. Al ben ik ook wel lang wakker geweest vannacht, toen hoorde ik geen vogels, maar hier en daar een kikker. Toen dacht ik ineens “ik wist niet dat vogels ’s nachts ook fluiten”. Toen bleek het al weer 4 uur te zijn en werd het al weer ochtend. Het was de langste dag gisteren. Gelukkig nog een paar uurtjes geslapen daarna. Ilse heeft als een blok geslapen, ze werd pas om half 9 wakker.

We hadden gisteren nog broodjes besteld, maar omdat ik niks bij me had om erop te doen hebben we gekozen voor een ontbijt van appelflap. En lekker dat die was! Ik had in het winkeltje nog een fles melk gekocht en ons ontbijtje was compleet. We hebben heerlijk zitten smullen in het zonnetje.

Toen ons tentje opgedroogd was hebben we alles weer ingepakt en zijn we verder gaan lopen.Vlak bij de camping lag een uitkijktoren, maar daar zijn we gisteren niet meer naar toe gelopen. Toen ik gisteravond te route van vandaag bekeek zag ik dat de route langs diezelfde uitkijktoren komt. Alleen moeten we hiervoor een behoorlijk eindje omlopen. Dat heb ik maar even niet tegen Ilse verteld…

Vol goede moed gingen we weer op pad. We liepen van de camping af eerst over een fietspad en kwamen toen in Ommen uit. Een leuk stadje om te zien (wat we ervan gezien hebben), aan de Vecht. Wel druk met veel fietsers en wielrenners.
Na het station liepen we Ommen weer uit en liepen we via een rustige weg naar de Besthmenerberg. “Hé” zei Ilse, “zo heette onze camping toch?” Eeh, ja dat klopt. We liepen een beetje heuvelop tot we bij de uitkijktoren uitkwamen. Hier zijn we even opgeklommen om te kijken. Ilse durfde niet zo hoog, ze blijkt hoogtevrees te hebben. Nooit eerder iets van gemerkt. Een meneer die bovenop stond vertelde zijn gezelschap wat er allemaal te zien was. Ommen en de toren op de Archemerberg. Daarachter ligt de Lemelerberg. Oh oké, daar moesten we ook nog heen vandaag.

We liepen verder door de bossen en staken verderop een brug over en kwamen bij een restaurantje. Het was inmiddels al 12 uur, het ging vandaag niet zo vlotjes als ik gehoopt had. We waren vrij laat weg doordat we pas om 9 uur de appelflappen konden halen en we daarna nog alles in moesten pakken. En het lopen ging ook minder makkelijk dan de vorige keer. We hebben daarom hier geluncht, een pannenkoek voor Ilse en een tosti voor mij.

Daarna even de power aangezet en een beetje doorgelopen. We liepen al snel de natuur weer in en kwamen bij de Archemerberg. Poeh, los zand, een klim omhoog, de zon die volop scheen en de rugzakken op onze rug. Dit was achteraf gezien niet de meest ideale route om met rugzak te gaan lopen. Na 150 kilometer vlak en plat moesten we nu ineens 3 bergen over! Die 18 kilometer bleek ook een beetje te overmoedig. Maar we moesten wel, want we moesten naar onze fiets.

Dit gebied was heel erg mooi! Dat dan weer wel. Op het puntje van de Archemerberg hadden we een mooi uitzicht rondom. Door de bossen liepen we verder en kwamen we langs een hele grote steen, waarvan Ilse dacht dat het een meteoriet was. In het boekje stond echter dat het een enorme zwerfkei was die door het ijs meegenomen is naar deze plek.

Verderop kwamen we bij de Lemelerberg, maar die was minder berg dan de vorige. Uiteindelijk na heel lang lopen kwamen we in het dorpje Lemele. Onze voeten deden zeer, onze benen deden zeer, onze schouders en nek deden zeer… Tijd voor een ijsje! En daarna het laatste stuk. Over rechte saaie paden en ons zelfverzonnen mantra “en weer een stap minder - en weer een stap minder - en weer een stap minder”.

“Wacht effe mam, ik moet plassen”.
“Wacht effe, er zit iets in mijn schoen”. Aaah! Loop nou door!

EIN-DE-LIJK kwamen we bij de camping en onze fiets. Allebei stikchagerijnig, maar wel blij.

We hebben onze rugzakken op de fiets gebonden en zijn toen terug gefietst naar Hardenberg. Navigatie aan, fiets op standje hoog en gaan met die banaan. Het fietsen ging echt goed, het was een verademing om even te zitten en de voeten niet te belasten. We kwamen langs een wei vol met varkens (ook nog nooit gezien) en langs allerlei plekjes die we herkenden van de afgelopen 2 dagen. Ons ijsjesplekje, ons lunchplekje, de camping. En zo terug naar Hardenberg.

Toen we bij de auto kwamen hebben we de fietsendrager er weer opgezet en toen de fietsen erop. Klaar. Het was al 19 uur!

Snel een zak chips gehaald als avondeten bij een tankstation (dat vond Ilse tijdens ons 2^e weekend zo leuk, chips als avondeten) en toen nog 2 uur rijden naar huis. We waren allebei kapot. Een snelle douche en hop naar bed. Ilse is nog nooit zo snel in slaap gevallen.
Ik heb gewoon 2 dikke blaren op dezelfde plek onder mijn voeten. En ik heb nooit blaren! Volgende keer lopen we met alleen een dagrugzak. 😉